งานวิจัยวรรณกรรม เรื่องกามนิต วาสิฏฐี

ตอนที่ ๒๘ บนฝั่งคงคาสวรรค์
อยู่มาสมัยหนึ่ง กามนิตและวาสิฏฐีระลึกได้ว่า เมื่อครั้งเป็นมนุษย์เคยใฝ่ฝันถึงคงคาสวรรค์ บัดนี้ ด้วยเทวฤทธิ์ที่มีอยู่ก็อาจไปถึงได้โดยไม่ยาก ทั้งสองจึงชวนกันลอยล่องไปสู่ภูมิสถานนั้น ตามระยะทางที่ยิ่งห่างไปจากดินแดนบันเทิงสุขแห่งสระบัวสรรพสิ่งอันประโลมใจก็ค่อยจางหายลดลงโดยลำดับ ลักษณะภูมิประเทศมีความแปลกออกไป ผ่านพงหญ้าหนามและดงตาลแล้วก็มาถึงฝั่งคงคาสวรรค์ ที่นั้นท้องฟ้าเป็นสีดำมืดมิด ตัดกับสายน้ำสีขาวที่พล่านรุนแรงอยู่โดยตลอด ไม่มีกลิ่นรสที่อบอวลเย้ายวนใจ ทั้งไม่มีดนตรี เสนาะโสตชวนเคลิบเคลิ้ม อากาศในที่นั้นเย็นและบริสุทธิ์
ไร้สิ่งเจือปน วาสิฏฐีรู้สึกเบิกบานสูดหายใจเต็มที่ แต่กามนิตรู้สึกอึดอัดหายใจแทบไม่ทัน จิตเริ่มหวั่นไหวด้วยเสียงที่ดังสนั่นราวอสุนีบาต วาสิฏฐีอธิบายว่า เป็นเสียงแห่งกระแสธารในคงสวรรค์ ซึ้งประกอบด้วยโลกทั้งหลายที่ต่างโคจรไป เมื่อเสียดกระทบกัน จึงเกิดเสียงดังปานฟ้าผ่า
กามนิตเห็นว่าที่นั้นไม่น่ารื่นรมย์ ส่วนวาสิฏฐีกลับอยากจะล่องลอยไปกับกระแสคงคาสวรรค์ แต่กามนิตฉุดยั้งไว้ไม่ให้ไป หวั่นว่าจะเกิดเภทภัยพลัดจากกันอีก จากนั้นทั้งคู่ก็เหินกลับมายังสระบัว และอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขสมดังความรักที่มีต่อกันโดยไม่มีอุปสรรคขวางกัน
(ถามว่า....วรรณกรรมตอนนี้ให้ข้อคิดเชิงคุณธรรมแก่ผู้อ่านอย่างไร.....)